Ziemie Gostycyna oraz okolic od XIV wieku były własnością zwierzchnictwa tucholskiego w państwie krzyżackim. Z kolei ziemie leżące na prawym brzegu rzeki Kamionki należały do państwa polskiego. Na lewym brzegu wspomnianej wyżej rzeki istniało grodzisko pod nazwa „Burchat”. Wynika to z badań archeologicznych, które potwierdzają, że grodzisko to powstało w okresie od XIII do XIV w. Z tego powodu początki wsi można umieścić na przełomie XII – XIII wieku. Mniej więcej do połowy XV wieku, Gostycyn należał do państwa krzyżackiego, a po wojnie trzynastoletniej, w wyniku ustaleń, jakie miały miejsce podczas II pokoju toruńskiego (1466 r.), ustalono, że Pomorze Gdańskie zostanie przyłączone do Polski, a co za tym idzie, Gostycyn znalazł się na obszarze państwa polskiego. Kolejne lata były trudnym okresem dla wsi, ponieważ podczas potopu szwedzkiego wieś została bardzo zniszczona. Bardzo ucierpiał w tym czasie także kościół parafialny, do tego stopnia, że trudno było go odbudować i odprawiać w nim mszy. Kryzys pogłębił także pożar, który wybuchł pok koniec lat 90. XVIII wieku. Straty były ogromne, ponieważ ogień doszczętnie zniszczył nowo wybudowany w 1766 r. kościół. Kolejny pożar miał miejsce ponad 100 lat później. Podobnie jak wcześniej, zrujnował większą część wsi. II wojna światowa również przyniosła wiele strat.  Wówczas teren gminy Gostycyn znalazł się w strefie militarnych działań niemieckiej armii. Dla mieszkańców Gminy Gostycyn rozpoczął się okres okupacji, podczas której wielu z nich poniosło śmierć, w tym Leon Ogrzewalski (kierownik szkoły) oraz Paweł Wojciech Nagórski – proboszcz, poeta i kompozytor.