Pierwsze adnotacje pisane na temat wsi pojawiają się z początkiem XIV w. (1344 r.), kiedy to Lubiewo znajdowało się pod panowaniem państwa krzyżackiego. Wielki mistrz krzyżacki,  Ludolf Koenig, zapisał wieś na własność arcybiskupowi gnieźnieńskiemu Jarosławowi w zamian za dziesięciny, które biskup mu umorzył. Lubiewo, do 1772 r., stało się własnością arcybiskupów gnieźnieńskich. Po I rozbiorze Polski władze pruskie odebrały wieś arcybiskupom, a ziemia została sprzedana miejscowym rolnikom.
Lubiewo na początku należało do parafii w Serocku, a później w Bysławiu. Probostwo w Lubiewie powstało na przełomie lat 1325 a 1344. Dokładny opis kościoła zachował się z 1583 roku. Istniejący do dziś, kamienno – ceglany kościół wybudowano w latach 1841-42. Parafię ewangelicką powołano w 1904 r. Pierwszym kaznodzieją parafii był Johann Ernst Plog. Świątynię skończono budować w 1906 r., a niecałe 40 lat później kościół został doszczętnie zniszczony przez radzieckich żołnierzy.
W 1934 r., w wyniku zmian granic administracyjnych, Lubiewo stało się częścią gminy Bysław. W wyniku wybuchu II wojny światowej mieszkańcy wsi przeszli przez ciężki terror hitlerowski. Byli więzieni w obozach, poddawani egzekucjom w Rudzkim Moście, nie ominął ich także przymusowy wywóz na Syberię. Po zakończeniu II wojny światowej zrujnowana wieś została  odbudowana. W 1947 r. powstało na wsi przedszkole, po 10 latach doprowadzono do Lubiewa elektryczność. 3 lata później wieś posiadała także wodociąg.